Sixth chapter.

I. "Tego, że jesteś pieprzoną, egoistyczną kurwą nie da się wytłumaczyć .. "

II. "Dziękuję Tomlinson, za zjebanie mi psychiki."

Rzuciłem Niallowi przepraszające spojrzenie, zszedłem na dół i podszedłem do drzwi. Zobaczyłem ją. Po tych cholernych trzech latach ..

- Czego chcesz? – Zapytałem z żalem, przyglądając się kobiecie. Nic się nie zmieniła ..

- Zayn, mogę wejść? – Uśmiechała się perfidnie, sztucznie, totalnie zlewając moje pytanie.

- Nie możesz. Czego.do.cholery.CHCESZ?

- Chodź, musimy pogadać. – Uśmiech zszedł z jej twarzy.

- Nie mamy o czym. – Mruknąłem. Byłem jednak ciekaw, co ma mi do powiedzenia. Szepnąłem do Allana, żeby powiedział Niallowi, że niedługo wrócę, zabrałem kurtkę i wyszedłem.

- Więc dlaczego marnujesz mój cenny czas? – Zapytałem nawet na nią nie spoglądając. Byłem zbyt zajęty odpalaniem papierosa.

- Synku, czy ten chłopiec .. to był Allan? – Wpatrywała się we mnie tymi swoimi pełnymi fałszu, oczami. – Nie pal ..

- Kilka spraw. Po pierwsze, nie nazywaj mnie swoim synkiem, po drugie, nie obchodzi Cię to, kim był ten chłopiec, a po trzecie .. – Zaciągnąłem się. – Będę palił. Nikt mi tego nie zabroni, a w SZCZEGÓLNOŚCI, TY. – Wypuściłem dym proso w jej twarz. – Coś jeszcze? Śpieszy mi się.

- Zayn, wiem że zrobiłam źle, ale chciałam się wytłumaczyć ..

- Haha! Wytłumaczyć?! – Przerwałem jej. – Tego, że jesteś pieprzoną, egoistyczną kurwą nie da się wytłumaczyć! A teraz się z panią pożegnam, ale mój mężczyzna na mnie czeka. – Wybełkotałem i poszedłem sobie. Szybkim krokiem doszedłem do domu. Pobiegłem do swojego pokoju, rzuciłem się na łóżko, a łzy ciekły po moich policzkach. Potrzebowałem tego. Potrzebowałem płaczu. Chwilę później poczułem czyjąś rękę głaszczącą mnie po plecach. Wiedziałem, że to Niall. Położył się przy mnie, a ja wtuliłem się w jego tors.

- Zayn, co się dzieje? Kto to był? – Zapytał cicho. Nie mogłem już tego dłużej dusić w sobie. Musiałem mu opowiedzieć to wszystko. Wziąłem głęboki wdech.

- To była moja mama .. albo inaczej. To była kobieta, która urodziła mnie i mojego brata. Mamą nazwać jej nie można. – Wyszlochałem. Chłopak zrobił pytającą minę, więc zacząłem swoją marną historię.

- To było trzy lata temu. Allan miał wtedy rok. Znalazłem od niej list, w którym wyznaje, że ojciec to pedofil, a ona ucieka i zostawia nas w pizdu. Na początku udawałem, że nie znam prawdy o nim, aż w moich rzeczach znalazł list. Dziewczyny z mojej szkoły poszły na drugi plan, teraz to ja byłem jego celem. Ja byłem molestowany .. Chciałem jak najlepiej chronić Allana, żeby jemu nic nie zrobił .. – Wydukałem w skrócie. Objął mnie, bym mógł się w spokoju wypłakać.

*Perspektywa Nialla*

Nie wiedziałem co mogę odpowiedzieć. Było mi go tak cholernie żal. Teraz już wiem dlaczego zareagował w taki sposób na moje wcześniejsze pytanie, na temat rodziców. Spojrzałem na niego.

- Dlaczego przyszła? – Zapytałem delikatnie. Podniósł na mnie swój smutny wzrok.

- Chciała się wytłumaczyć. – Zaczął cicho. – Myśli, że jak wróci, przeprosi, to wszystko będzie dobrze? Myli się, kurwa. – Ściszył głos, a po jego policzkach znów pociekły łzy. W pewnym momencie usłyszałem ciche pukanie do drzwi, a w nich ujrzałem czterolatka. Podszedł i przytulił się do Zayna.

*Perspektywa Zayna*

- Kim była ta pani i skąd zna moje imię? – Braciszek spojrzał na mnie. Co miałem mu powiedzieć? Westchnąłem. Stwierdziłem, że nie będę go okłamywał.

- Ta pani, to była mama .. nasza mama. – Mruknąłem z nieukrywaną niechęcią. Jego źrenice momentalnie powiększyły się.

- Mamusia? Jak to mamusia? Dlaczego jej nie znam? – Zaczął wypytywać o wszystko.

- Ona nie chce, żebyśmy ją znali. – Wbiłem wzrok w sufit. – Ona nas zostawiła dawno temu. Nie chciała, żebyśmy byli przy niej. – Dodałem. Chłopiec w szybkim tempie wstał i podbiegł do drzwi.

- Kłamies! Mama zawse chce być ze swoimi dziećmi! – Krzyknął. Uciekł z mojego pokoju i najprawdopodobniej zaszył się u siebie. Tak więc podniosłem się i wyszedłem z pokoju. Poszedłem do komnaty chłopca, jednak nikogo tam nie zastałem. Odwróciłem się i zobaczyłem postać Liama, kierującego się w moją stronę.

- Czemu Allan przybiegł z płaczem do mojego pokoju z prośbą, żebym wywiózł go do lasu? Co mu zrobiłeś? – No, już zostałem zaatakowany przez tatusia.

- Niall Ci o wszystkim powie .. – Wydukałem w pośpiechu i pognałem do sypialni Liama. Wszedłem do środka, gdzie na łóżku siedział czterolatek ze spuszczoną głową. Podszedłem i spocząłem przy nim.

- Braciszku .. – Zacząłem, jednak chłopiec szybko i przerwał.

- Nie jesteś moim braciskiem. – Wyszlochał. Jego słowa zabolały cholernie. Nagle to, co miałem mu do powiedzenia, zniknęło. W tym momencie w głowie dudniło mi jedynie to, co on powiedział. Wyszedłem i już w ciszy wyszedłem z pokoju. Wróciłem do siebie. Rzuciłem się bezsilnie na łóżko, a po moich policzkach mimowolnie zaczęły cieknąć łzy.

*Perspektywa Nialla*

Postanowiłem sprawdzić, czy Zayn jest już u siebie. Wszedłem do pokoju chłopaka, za co dostałem poduszką po łbie.

- Wyjdź. Usłyszałem smutny, zapłakany głos mulata. Mimo prośby, podszedłem do niego. Już chciałem dopytywać, jednak wyprzedził mnie jego krzyk. – Wyjdź do cholery! Proszę .. – Wykrzyczał przez łzy, później jednak ściszył głos. Westchnąłem i wyszedłem. Domyśliłem się, że powodem tego wszystkiego jest rozmowa, a raczej krótka konwersacja z bratem. Tym razem skierowałem się do pokoju Liama, w którym teraz znajdował się chłopiec. Wszedłem i usiadłem obok Allana.

- Co się stało? Dlaczego Zayn płacze? – Wzrok skierowałem na czterolatka.

- Płacze? Ja nie chciałem żeby płakał .. – Głowę spuścił jeszcze niżej.

- A co zrobiłeś? – Zadałem malcowi kolejne pytanie. Przytulił się do mnie i sam zaczął płakać.

- Powiedziałem mu, że nie jest moim bratem.

- Allan, dlaczego? Był z Tobą zawsze, pomagał Ci w każdej sytuacji .. Wychował Cię.

- Nie chciałem tego mówić, ale kłamał.

- Nie kłamał. Allan, dlaczego miałby kłamać? Nie miał nawet takiego zamiaru. – I w tym właśnie momencie chłopiec spojrzał na mnie swoimi małymi, zapłakanymi oczami.

- Nie kłamał?

*Zayn*

Usłyszałem pukanie, a następnie drzwi od mojego pokoju otworzyły się.

- Niall, mówiłem Ci, żebyś dał mi spokój. – Wybełkotałem niechętnie.

- Nie jestem Niall, jestem Allan. – Usłyszałem cichy, przestraszony głos brata, następnie poczułem jak siada koło mnie na łóżku. – Przepraszam Zayn .. nie chciałem tego powiedzieć. – Po jego słowach objąłem go ramieniem i przyciągnąłem do siebie.

- Rozumiem. Ludzie w nerwach mówią różne rzeczy, których później żałują. – Pocałowałem go w czółko.

*Louis*

Bez pukania wtargnąłem do „królestwa” Hazzy.

- Wstawaj, wycieczkę szykujemy. – Ściągnąłem z niego kołdrę. Gdy ujrzałem nagiego, przeciągającego się chłopaka, pożałowałem decyzji.

- Jaka wycieczka? – Zapytał zaspanym głosem.

- Rodzina Eleanor chce Cię widzieć. – Odpowiedziałem śmiejąc się z miny, która zaistniała na twarzy Harrego.

- Daj mi 10 minut. – Mruknął wstając. Wyszedłem zostawiając go samego ze sobą.

*Harry*

Lubiłem rodziców Eleanor. Mili ludzie. Musiałem jechać z nimi, chociażby z jednego powodu – więcej czasu z Louisem.

Po obiedzie wsiedliśmy w samochód i pojechaliśmy. Droga była dość długa. Planowaliśmy dojechać następnego ranka. Siedziałem z tyłu przyglądając się, jak ONA przystawia się do MOEJGO Lou. Ta dziewczyna mnie naprawdę irytowała. Podróż mijała w spokoju. Co było szokiem dla Boo, bo od kilku godzin wytrzymujemy z Elką w jednym małym pomieszczeniu na kołach. Nawet staram się być dla niej miły i odpowiadać na jej niezmiernie głupawe pytania. Czego nie zrobię dla tego chłopaka? Z rozmyśleń wyrwały mnie oślepiające światła jadącego z naprzeciwka samochodu. Wbiło mnie w siedzenie, po czym mocno szarpnęło do przodu. Ocknąłem się leżąc mniej więcej na ulicy. Pierwsza myśl? „Gdzie jest Louis?!” Na szczęście zobaczyłem go. Stał koło wysokiego mężczyzny, przyodzianego w rażącą czerwień. Czułem krew cieknącą po policzku, od łuku brwiowego. Wstałem ostatkami sił. Chwiejnym krokiem podszedłem do chłopaka. Ku mojemu zdziwieniu, nic mu nie było. Jednak płakał .. tylko dlaczego?

- Boo Bear, co jest? – Patrzyłem na niego z żalem.

- Ona nie żyje! Rozumiesz? Nie ma jej! – Krzyczał. Nogi się pode mną ugięły. – Zabiłem ją! Zabiłem najważniejszą osobę na świecie! Ona miała spotkać się z rodzicami! – Wybuchnął niepohamowanym płaczem. Przytuliłem go mocno, dając się wypłakać.

Po długich wywiadach z lekarzami i policją, puścili nas wolno. Było już późno, a my znajdowaliśmy się w obcym mieście (lesie). Nie wiedzieliśmy jak daleko jest jakieś legowisko. Nie wyobrażałem sobie spać w lesie pośród dzików i różowych dup. [LINK]. Lou był nieobecny. Myślami krążył gdzieś daleko. Śmierć dziewczyny jeszcze do mnie nie dotarła. Odwróciłem się. Serce podeszło mi do gardła. Nigdzie nie widziałem mojego towarzysza. Zacząłem krzyczeć jego imię.

- Co krzyczysz jak głupek? – Usłyszałem zachrypnięty głos chłopaka. Odskoczyłem przerażony. Lou siedział właśnie na kamieniu.

- Nie strasz. – Skarciłem go.

- Nie mam już sił, idź sam. – Powiedział spuszczając głowę w dół. W tym momencie usłyszałem strzał. Obaj rozejrzeliśmy się. Nikogo .. Kolejny. Tym razem bliższy. Zerwaliśmy się na równe nogi i zaczęliśmy biec ile sił. Naszym oczom, ukazała się droga.

Zbawienie. – Pomyślałem.

- Istny koszmar. – Usłyszałem zdyszany głos Lou.

- Bałem się. – Podszedłem bliżej. – Bałem się o Ciebie. Tak cholernie. Lou, zależy mi na Tobie. – Wykrzyczałem. Dzisiejszych wrażeń było wystarczająco. Musiałem mu to kiedyś powiedzieć. Wiem, że to nie był najlepszy moment, ale musiałem. Stałem tak blisko. Wyczuwałem jego oddech.

- Czy Ciebie już do reszty pojebało? To może przez ten wypadek tak Ci webło? – Odepchnął mnie. Odwrócił się na pięcie i odszedł poboczem drogi ze spuszczoną głową, oraz rękami w kieszeniach. Ja tkwiłem w tym samym miejscu. Jego słowa rozrywały mnie wewnętrznie. Bolało. Dziękuję Tomlinson, za zjebanie mi psychiki.

***

Rozdział długi, można rzec, że dwuczęściowy. Jest akcja, łuhuhu. Jest różowa dupa, czyli coś, co lubią tygryski. Dziękuję z ponad 5000 wyświetleń. See u later xx.


+ Link do nowego bloga.

@NouisConda:

Tu Martyna. Bardzo się cieszę, że mogę pisać Larrego, mam jeszcze nadzieję, że nie zawiodę. To chyba tyle ode mnie. Cya <3